O książce: 2016 / Książka opowiada o pięknym i okrutnym widmie miasta, którego już nie ma. Jak również czas w nim opisany. Czas zastanowić się nad tym czasem. Lata dziewięćdziesiąte XX wieku są wyzwaniem dla świadomości każdego człowieka, kiedy szerzą się znane koncepcje, a nowe ledwo się pojawiają. A bohaterowie swoich dziwnych historii zawsze się spóźniają. Prawie wszyscy: młoda „La Gioconda” – kobieta autystyczna, wielki rzeźbiarz – oszust i marzyciel, kosztowna prostytutka pasjonująca się sztuką wysoką, macho podrywający dziewczyny w bibliotece, porcelanowy wegetarianin, powieszeni z bombkami od stóp do głów - wpadają w ich pułapki na ścieżkach do teraźniejszości, ale mówią językiem przeszłości. I dopiero główna bohaterka, niczym nie wyróżniająca się poza szaloną oprawką staromodnych okularów, okazuje się niezabezpieczonym testerem teraźniejszości. Żyje swoim bólem z otwartymi oczami i opowiada o nim w Internecie. Pisze swój „Tekst petersburski”, na który wywiera oszałamiający wpływ obecność autorki. I powstaje widmowe miasto – źródło bólu. Lekcja miasta. Inicjacja miasta.